Rowan (38) en haar partner Glen (37) hebben samen een dochtertje van één. Toen ze Glen leerde kennen, voelde het als thuiskomen: hij was zacht, open, en niet bang voor nabijheid. Precies het tegenovergestelde van wat ze gewend was.
Rowan groeide op met een moeder die haar als kind streng en afstandelijk opvoedde, niet uit onwil, maar omdat zij zelf nooit had geleerd hoe je liefde toont. Emoties werden ingeslikt, ruimte voor zachtheid was er zelden.
In het begin van hun relatie voelde Rowans hunkering naar warmte sterk: de geborgenheid die Glen bood, was precies wat haar hart zo lang had gemist. Maar nu ze zelf moeder is, komt er iets onverwachts naar boven.
In de momenten dat hun dochtertje huilt of veel nabijheid vraagt, merkt Rowan dat ze zich terugtrekt. Ze voelt zich gespannen, snel overprikkeld, het raakt iets in haar. Ze voelt het patroon van afstand nemen diep in haar lijf; ze verstijft en raakt verward. Wat ze vroeger zo moeilijk vond aan haar moeder, ervaart ze nu zelf.
Glen merkt het op. En zegt tegen Rowan;
“Ik zie dat je truggelt tussen de moeder die je wilt zijn en de moeder die je kent uit je verleden en dat maakt dat het lastig is om liefdevol en zacht te blijven. Ik bedoel niet eens naar onze dochter maar naar jezelf,” zegt hij.
Die woorden raken iets in haar. Ze weet dat het oordeel die ze over haar moeder heeft nu op haar eigen schouders rust en dat valt haar zwaar. In therapie komt ze tot een pijnlijk maar bevrijdend inzicht: ze leeft niet alleen haar eigen patronen, maar ook die van haar moeder en van de vrouwen die haar voor gingen.
De pijn van onze ouders en grootouders, hun angsten, woede, verdriet wordt onbewust aan ons doorgegeven. En zonder dat we het doorhebben, geven wij diezelfde last weer door aan onze kinderen.
Rowan voelt in alles: ze wíl dit patroon doorbreken. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor haar dochter en voor de liefde tussen haar en Glen.
Langzaam begint ze te oefenen. In plaats van weg te gaan bij moeilijke emoties, blijft ze zitten. Ze ademt. Het mag er zijn, zelfs als het ongemakkelijk voelt. Het is niet altijd gemakkelijk en juist dat mag er ook zijn.
Wat vroeger geen ruimte kreeg, krijgt nu een plek.
Emoties mogen gevoeld worden, zonder oordeel. De zwaarte, de verwarring, de kwetsbaarheid, ze zijn niet langer een bedreiging, maar een uitnodiging.
De eerste stap is gemaakt. Een kleine beweging met een grote impact.
Niet alleen in haar eigen hart, maar in haar hele gezin.
En zoals met elke verandering begint het bij bewustzijn.
Daarom: drie waardevolle tips om deze patronen te herkennen, erkennen en er liefdevol ruimte aan te geven voor wie, net als Rowan, het anders wil doen:
Drie tips om het patroon te herkennen en erkennen
- Wees nieuwsgierig naar je reacties, niet veroordelend
Wanneer je jezelf voelt terugtrekken, verstijven of geïrriteerd raakt bij emotionele nabijheid, stel jezelf dan zachtjes de vraag:“Wat gebeurt er nu eigenlijk in mij?”
Je automatische reactie is vaak een echo uit het verleden. Nieuwsgierigheid opent de deur naar bewustzijn; veroordeling houdt het patroon in stand.
- Verbind het nu met vroeger
Kijk naar het gedrag dat je nu in je relatie of ouderschap vertoont en vraag jezelf af:“Ken ik dit gevoel of deze reactie uit mijn kindertijd?”
Door het heden te koppelen aan het verleden ga je zien dat het patroon vaak niet “van jou” is, maar een overgenomen manier om met spanning of nabijheid om te gaan.
- Deel je binnenwereld met een veilige ander
Een helende beweging ontstaat als je jouw binnenwereld deelt met iemand die veilig en open is, zoals Glen in de casus.Zeg bijvoorbeeld: “Ik merk dat ik me terugtrek als het me teveel wordt en dat raakt iets in mij.”
Door er woorden aan te geven, doorbreek je het zwijgen dat vaak generaties lang is doorgegeven.
Wil je zelf aan de slag met generationeel trauma? Kijk dan hier >>
Of leer werken met generationeel trauma >>
