Nee zeggen...

‘Nee’ zeggen tegen de ander is ‘Ja’ zeggen tegen jezelf.

Niet onbekend deze zin voor mij. Het is doordat ik zelf de cursussen en trainingen schrijf en geef dat ik de stof uitstekend beheers. Het uitvoeren van het bovenstaande gaat mij gelukkig ook goed af, behalve als het over mijn werk gaat. Als zelfstandig ondernemer voel ik mij meer dan verantwoordelijk. Niet werken is dan ook geen optie, ziek of een stevige hoofdpijn, ik zit achter mijn PC of sta voor de groep en maak mijn uren. Op tijd je rust nemen, tja dat komt er vaak niet van, godzijdank heb ik een hond zodat ik met regelmaat mijn kantoor moet verlaten voor een korte wandeling.

Nu geloof ik er heilig in dat we allen lessen te leren hebben en beter voor mijzelf zorgen is er een van die ik wat lastig vind. Eigenlijk ga ik het liefst lekker door met werken, ik vind mijn  werk vooral ook heel leuk dus dat is een prachtige valkuil. Nu is de kosmos geduldig en geeft mij ‘gewoon’ weer een nieuwe poging om te leren luisteren naar mijn grenzen.

Nog niet zo lang gelden ging ik met een zware infectie naadloos door en stond ik, niet geheel fit, voor de groep de lessen te geven die van mij verwacht werden. Eigenlijk was ik best trots dat ik het toch weer gedaan had! Nu ruim vier maanden later heb ik een paar zwaar gekneusde ribben en had ik bedacht dat ik ook nu wel weer mijn les weekend zou kunnen geven.  Ondanks de pijn en af en toe wat duizeligheid moet dat toch lukken, dacht ik.

Toch bleef er deze keer een gevoel hangen van misschien moet ik ‘iets’ met de signalen van mijn lijf. Misschien mag ik de verantwoordelijkheid wel wat losser laten en het aan anderen over laten. Alleen de gedachten al gaf mij de rillingen, juist het feit dat het zo naar voelde maakte dat ik eigenlijk zeker wist dat dit mijn ‘les’ is.

Een uitgelezen kans om deze uitdaging met mijzelf aan te gaan en liet ik het, als eerste stap toe, dat er voor mij gezorgd werd. Zo bleek mijn vriend erg goed te zijn in het verzorgen van mij (en de hond). Hij blijkt kwaliteiten te hebben die nooit eerder aan bod kwamen. Stap een ging eigenlijk makkelijker dan verwacht en ik moet opbiechten dat ook als ik hersteld ben een deel van zijn zorg mag blijven, het bevalt mij meer dan goed.

Mijn ‘les’ krijgt vorm en zo ga ik verder over mijn grenzen nadenken. Best confronterend om na te denken over je grenzen. Want eerlijk is eerlijk: duidelijk aangeven wat ik wel en niet wil, vind ik zelf niet altijd even makkelijk. En ergens zeurt er in mijn hoofd ook altijd dat stemmetje dat zegt “niet lullen, maar poetsen”.

Uitdaging twee is het lesweekend cancelen en dat is iets wat in mijn hoofd echt niet kan, iedereen rekent op de lesplanning. Na veel nadenken kom ik op het idee om een latere les gegeven door collega’s naar voren te halen en zo ruimte voor herstel te creëren. Na overleg is het plan al snel een feit. Er valt een last van mijn (gekneusde) rug af en dat geeft ruimte.

Het Ja zeggen tegen mijzelf is een feit, ik geef geen les aankomend weekend en doordat ik voor mijzelf kan kiezen, voelt het alsof ik geslaagd ben voor de test ;-).